بزرگترین دره منظومه شمسی

مدارگرد شناسایی مریخ (MRO) به کمک دوربین پیشرفته خود تصاویر جدیدی از دره مارینر در سطح مریخ ثبت کرده که عظمت آن را با جزییات بالا نشان می‌دهند.
بزرگ ترین دره منظومه شمسی

دره مارینر در مریخ بزرگ ترین دره منظومه شمسی با اندازه ده برابر طولانی‌تر و سه برابر عمیق‌تر از دره «گرند کنیون» است. این دره بیش از ۴ هزار کیلومتر (یعنی تقریباً برابر با طول ایالات متحده) بوده و نزدیک به یک چهارم سطح سیاره سرخ را پوشانده است. ادامه این مطلب را در مجله دلتا دنبال کنید.

بزرگ ترین دره منظومه شمسی در مریخ

اگر علاقه‌مند به مطالب دانستنی زمین شناسی باشید، حتما می‌دانید که بیش از پنج میلیون سال قبل دره گرند کنیون در قسمتی از قاره آمریکا که امروزه ایالت آریزونا نام گرفته، به تدریج و به خاطر جریان آب در رودخانه کلرادو شکل گرفت. آن‌طور که محققان می‌گویند در گذشته بسیار دور در سطح مریخ نیز آب به شکل مایع جریان داشته و در به وجود آمدن دره مارینر نقش داشته است. البته به گفته آن‌ها آب به تنهایی نمی‌توانسته چنین دره عمیق و طولانی را به وجود آورد و عوامل دیگری نیز در شکل‌گیری بزرگ‌ترین دره منظومه شمسی احتمالا دخیل بوده‌اند.

به گفته محققان میلیاردها سال قبل فوران آتشفشان‌های مریخ در منطقه‌ای به نام Tharsis که دره مارینر امروزه در آنجا قرار گرفته، سطح سیاره را شخم زده و پس از نشست مواد مذاب دره شکل گرفته است. در طول هزاران سال و به خاطر رانش زمین، جریان یافتن مواد مذاب و آب، دره مارینر به شکلی که امروزه می‌بینیم درآمده است.

فوریه سال جاری میلادی مریخ نورد استقامت پس از سفری تقریبا ۷ ماهه و سپس ماهواره‌های چین و امارات به مریخ می‌رسند. محققان امیدوار هستند به کمک این سه فضاپیما اطلاعات تازه‌ای از سطح مریخ از جمله دره مارینر کسب کنند.

پیشنهاد مطالعه: مطلب با آسانسور به فضا بروید! را در مجله دلتا بخوانید.

با آسانسور به فضا بروید!

آیا می‌توان آسانسوری تا به آسمان ساخت؟ ظاهرا محققان ژاپنی به این گفته باور دارند و در تلاش هستند تا با ساخت یک آسانسور فضایی، رفت و آمد به خارج از جو آسان‌تر شود. این پروژه که STARS-Me نام گرفته است هنوز در مراحل اولیه قرار دارد و محققان توانسته‌اند نمونه مینیاتوری آن را بسازند.
آسانسور فضایی

به زودی قرار است این آسانسور فضایی به مرحله عملیاتی برسد و در ایستگاه فضایی بین المللی مورد استفاده قرار گیرد. در این مطلب از مجله دلتا به این آسانسور فضایی خواهیم پرداخت و تحقیقات و تلاش‌های محققان ژاپنی برای ساخت یک بالابر مینیاتوری را بررسی خواهیم نمود.

ساخت آسانسور فضایی در ابعاد مینیاتوری

از دهه‌های گذشته تاکنون، انسان برای خروج از جو زمین از موشک‌هایی با سرعت بسیار زیاد استفاده می‌کند که این کار هزینه بسیار بالایی دارد و رسیدن به سرعت مناسب جهت غلبه بر جاذبه و خروج از جو زمین به سوخت و انرژی زیادی نیاز دارد.

علاوه بر این فضانوردانی که برای این کار انتخاب می‌شوند باید آمادگی بدنی بالایی داشته باشند تا بتوانند فشار ناشی از این سرعت را تحمل کنند. اما محققان ژاپنی از روش‌های محدود قدیمی پا را فراتر گذاشته‌اند و به فکر ساخت یک آسانسور فضایی برای رفت و آمد به خارج از جو زمین هستند.

اگر اجرای این پروژه موفقیت آمیز باشد یکی از تصورات علمی تخیلی انسان‌ها به حقیقت خواهد پیوست و رفت و آمد به فضا از طریق کانال‌هایی شبیه به آسانسور انجام خواهد شد. محققان برای تست این ایده از یک جفت ماهواره کوچک استفاده کرده‌اند و این ماهواره‌ها در مسیر حرکت خود به سمت ایستگاه فضایی بین المللی هستند.

در روز ۲۲ سپتامبر در ساعت ۱:۵۲ دقیقه بعد از ظهر، آزانس اکتشافات فضایی ژاپن از جزیره تانگاشیما یک موشک به فضا پرتاب کرد که حاوی تجهیزات پروژه STARS-Me بود.

رفتن به فضا

پروژه STARS-Me

پروژه STARTS-Me که مخفف عبارت Space Tethered Autonomous Robotic Satellite Mini Elevator (آسانسور فضایی با ماهواره‌های رباتی خودکار متصل به هم) توسط محققان دانشگاه شیزوکا در ژاپن ساخته شده است و ترکیبی از دو ماهواره کوچک ده سانتی‌متری مکعبی شکل است که به وسیله یک کابل ده متری به هم متصل هستند و یک ربات کوچک نیز نقش یک خودرو را در این آسانسور بازی خواهد کرد.

این ربات کوچک ابعادی برابر با سه در شش سانتی متر دارد که می‌تواند با موتور خود روی کابل اتصالی دو ماهواره حرکت کند. وقتی دو ماهواره در فضا معلق هستند این ربات کوچک می‌تواند روی کابل، بالا و پایین برود.

پیش از این نیز پروژه‌های مشابهی در این مورد انجام گرفته بود و ماهواره‌هایی که با کابل به هم متصل شده بودند به فضا ارسال شدند اما پروژه STARS-Me اولین پروژه‌ای است که حرکت روی کابل‌های اتصالی را آزمایش می‌کند.

اگر نمونه اصلی این پروژه در اندازه‌هایی واقعی ساخته شود می‌تواند مسیر ارتباطی بین زمین و ایستگاه‌های فضایی باشد و از این طریق بتوان فضانوردان و لوازم مورد نیاز ایستگاه‌ها را به فضا ارسال کرد.

واضح است که آسانسور فضایی بسیار سریع‌تر و کم هزینه‌تر از پرتاب موشک است و دانشمندان از اواخر قرن نوزدهم رویای چنین پیشرفتی را در سر داشته‌اند اما محدودیت‌های تکنولوژی، مانع از تحقق بخشیدن به این رویا بوده است.

پروژه فضایی

تحقق یک رویا

حال به نظر می‌رسد که محدودیت‌های تکنولوژیکی در حال از میان رفتن هستند و محققان ژاپنی از شرکت اوبایاشی امیدوار هستند که تا سال ۲۰۵۰ بتوانند نسخه واقعی این آسانسور فضایی را بسازند. این آسانسور فضایی ارتفاعی برابر ۹۶ هزار کیلومتر خواهد داشت و از لوله‌های کربنی ساخته خواهد شد که از یک سو به مرکزی در زمین روی اقیانوس بطور شناور متصل خواهند شد و از سوی دیگر به ایستگاه فضایی خواهند رسید.

محققان ژاپنی معتقدند اگرچه هنوز سطح پیشرفت تکنولوژی با تحقق این ایده فاصله دارد اما برنامه آن‌ها واقع بینانه است و اگر پروژه STARTS-Me موفقیت آمیز باشد می‌توان آن را گامی هر چند کوچک برای تحقق این رویای دست نیافتنی دانست.

پیشنهاد مطالعه: مطلب خودرو برقی خورشیدی اپرتا را در مجله دلتا بخوانید.

سفر سه ماهه به مریخ با موتور هسته ای

یک شرکت آمریکایی پیشرانه حرارتی هسته‌ای جدیدی طراحی کرده که می‌تواند مدت زمان سفر به مریخ را به سه ماه کاهش دهد.

شرکت Ultra Safe Nuclear Technologies طرح مفهومی پیشرانه حرارتی هسته‌ای (NTP) جدید خود را تحویل ناسا داد. به گفته سازنده این طرح، این طرح نسبت به طرح‌های قبلی ایمن‌تر و مطمئن‌تر بوده و بازدهی بسیار بیشتری در مقایسه با راکت‌های شیمیایی دارد و می‌تواند مدت زمان سفرهای فضایی را بطور چشمگیری کاهش دهد. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره این موتور هسته‌ای جدید بخوانید.

موتور هسته ای مریخ

USNC-Tech می‌گوید طرح پیشرانه حرارتی هسته‌ای جدید این شرکت، در مقایسه با طرح‌های مشابه قبلی ایمن‌تر بوده و دو برابر بیشتر از راکت‌های شیمیایی تکانه ویژه (Specific Impulse) تولید می‌کند. تکانه ویژه معیاری برای اندازه‌گیری بهره‌وری راکت‌هاست.

شرکت یاد شده از سوخت FCM برای تأمین انرژی مورد نیاز رآکتور موتور هسته ای استفاده کرده است. این سوخت مبتنی بر اورانیوم با غنی‌سازی کم و درجه خلوص بالا (HALEU) بوده و میزان غنی‌سازی آن بین ۵ تا ۲۰ درصد، یعنی بیشتر از رآکتورهای اتمی و کمتر از رآکتورهای دریایی است. این سوخت سپس به شکل ذراتی با پوشش کاربید زیرکونیوم (ZrC) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مزیت این سوخت

USNC-Tech می‌گوید این سوخت دوام بسیار بیشتری نسبت به سوخت‌های هسته‌ای فعلی داشته و در دماهای بسیار بالا قابل استفاده است. این سوخت طرح رآکتورها را ایمن‌تر کرده و دستیابی به نیروی پیشرانه و تکانه ویژه بیشتر را امکان پذیر می‌کند که تا پیش از این فقط توسط اورانیوم با غنی‌سازی زیاد قابل دستیابی بوده است. علاوه بر این، چنین سوختی را می‌توان با فناوری‌های فعلی تولید کرد.

این طرح مفهومی جدید در صورت تبدیل شدن به موتور هسته‌ای ، مدت زمان سفر به اعماق فضا را بطور قابل توجهی کاهش خواهد داد و برای مثال سفر به مریخ در مدت زمان تنها ۳ ماه امکان پذیر خواهد شد. شرکت USNC-Tech این طرح را علاوه بر ناسا و وزارت دفاع آمریکا، برای بخش خصوصی نیز در نظر گرفته و این یعنی احتمالاً سفرهای فضایی سرنشین‌دار به مقاصدی فراتر از مریخ امکان پذیر خواهد شد.

بیشتر بخوانید: برای مطالعه بیشتر مطلب «رکورد ۳۸۲ کیلومتر بر ساعت برای قطار سریع‌السیر ژاپن» را بخوانید.